Η άγνωστη, μικρή μας πόλη

Βασιλική Τζεβελέκου, ΠΟΝΤΙΚΙart, 17/1/12

Mε φόντο ένα εγκαταλειμμένο κτίριο στη πλατεία Κοτζιά, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης παρουσιάζει τη βιντεο-εγκατάσταση "Πόλη Κρυμμένη". Είναι το δικό του πορτρέτο για την Αθήνα, που δείχνει μια"άλλη" πόλη, η οποία αναπνέει και κινείται κάτω από το δέρμα της.

Δεν πρόκειται για μια εικαστική εγκατάσταση αλλά για ένα κινηματογραφικό εγχείρημα που αναδυκνύει μια "Πόλη Κρυμμένη¨μέσα στην πόλη. Μια άλλη πόλη που κινήται και αναπνέι κάτω από το δέρμα της Αθήνας, έτσι όπως τη συνθέτουν εικόνες σκληρές, απροσδόκητες, εικόνες σημείων που άλλαξαν ολοκληρωτικά, κτιρίων που δεν υπάρχουν πια, χώρων που μεταμορφώθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Ασπρόμαυρες εικόνες αποκαλύπτουν τον κοινωνικό ιστό της πόλης και συστήνουν την άγνωστη Αθήνα του Δημήτρη Αθανίτη.

To εγκαταλειμμένο κτίριο είναι ιδανικό γι αυτό που είχα στο μυαλό μου και ήθελα να δείξω. Είναι η ιδιαίτερη σχέση που έχω με το κέντρο της Αθήνας μέσα από τις ταινίες μου και ταυτόχρονα η αντίληψη που έχω ότι μια ταινία πρέπει να δημιουργεί τον δικό της χώρο, την δική της εικόνα. Η ιδέα ήταν να συνθέσω έτσι το υλικό από τις ταινίες μου ώστε να διαμορφώνεται το περτρέτο που έχω για την πόλη.

Η κρυμμένη Αθήνα του Δημήτρη Αθανίτη

Δείτε σε αποκλειστικότητα στο Flix την «Πόλη Κρυμμένη» του Δημήτρη Αθανίτη και διαβάστε το προσωπικό του κείμενο για την πραγματική πρωταγωνίστρια των ταινιών του: την Αθήνα.

http://flix.gr/articles/h-athhna-toy-dhmhtrh-athanith.html

Ο Δημήτρης Αθανίτης είναι ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να μας περιπλανά στην Αθήνα. Εκείνη φωτίζει πάντα ως μεγάλη του πρωταγωνίστρια. Με την αφορμή της πρεμιέρας της νέας του ταινίας, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», του ζητήσαμε να μας γράψει ένα προσωπικό κείμενο για την πόλη και πώς το δικό του βλέμμα στέκεται στις κρυμμένες της πτυχές.
Εκείνος έκανε κάτι πολύ παραπάνω. Εδωσε σε αποκλειστικότητα στο Flix την «Πόλη Κρυμμένη», που χτίστηκε από υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του, και παρουσιάζει την άγνωστη, κρυμμένη Αθήνα. Το φιλμάκι προβαλλόταν πριν από λίγους μήνες ως installation project σε μία μοναδική έκθεση στο CAMP.
Χαθείτε λοιπόν στις άγνωστες γωνιές της Αθήνας, περιπλανηθείτε με φρέσκο βλέμμα και κρατήστε ως χάρτη την εξομολόγηση του σκηνοθέτη για την πόλη του.

Η Πόλη είναι από τα δυο-τρία πράγματα που με ενδιαφέρουν στο σινεμά. Για μένα είναι το ίδιο σημαντική όσο τα πρόσωπα και το σώμα. Η πόλη έχει ψυχή. Η πόλη είναι μια γεωγραφία προσώπων. Κουβαλά πάνω της τα αποτυπώματα της ζωής δεκαετιών, εκατονταετιών. Είναι εξίσου μυστηριώδης, όσο τα πρόσωπα, αντιφατική και πολύπλοκη. Και τελικά έχει μια εσωτερικότητα. Δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως.  Πρέπει όμως, να την πλησιάσεις για να το νιώσεις, να περιπλανηθείς, να τη ζήσεις προσωπικά. Εχω γεννηθεί στο κέντρο, έχω μεγαλώσει και έχω ζήσει σε πολλές διαφορετικές περιοχές του κέντρου. Αν κι έχω κάνει ατέλειωτες περιπλανήσεις, εξακολουθώ να ανακαλύπτω άγνωστες κρυφές γωνιές.

Αυτή την άγνωστη πόλη προσπαθώ να ανασύρω και να προβάλλω μέσα από τις ταινίες μου. Από τις ασπρόμαυρες πρώτες ταινίες, το «Αντίο Βερολίνο» και το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», ως το σκληρό μπλε στις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», ψάχνω για εικόνες απροσδόκητες, κρυμμένες. Οι χώροι στις ταινίες μου, κινηματο-γραφούνται σαν πρόσωπα. 
Προσπαθώ να πιάσω την υπόκωφη αναπνοή τους, τα υπόγεια σημάδια ζωής. Νιώθω την ανάγκη να καταγράψω χώρους σχεδόν νεκρούς, έτοιμους να εξαφανιστούν. Οι ταινίες μου είναι γεμάτες από χώρους που δεν υπάρχουν πια, χώρους που έχουν μεταμορφωθεί, χώρους που δεν μπορείς να αποκρυπτο-γραφήσεις.

Η παρακμή της πόλης είναι κάτι που με γοήτευσε από τις πρώτες ταινίες μου. Είχα από την αρχή την αίσθηση ότι σ΄αυτη τη φθορά, υπήρχε κάτι περισσότερο από τη γοητεία του παλιού, ότι υπήρχε κάτι πιο ουσιαστικό κάτω από την επιφάνεια. Είχα την αίσθηση ότι υπήρχε μια αλήθεια, σαν το ανεστραμμένο είδωλο ενός κόσμου που δεν με έπειθε. Το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» (1997) περιγράφει ζοφερά μια μελλοντική υπόγεια Αθήνα, χωρίς ντεκόρ, μόνο με φυσικούς χώρους. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το μητροπολητικό τοπίο που δείχνει η ταινία, μοιάζει σημερινό. Το ίδιο και η πρώτη μου μικρού μήκους «Φιλοσοφία» (1993) που μιλά για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας με ένα παράξενα προφητικό τρόπο.

Οι τρεις τελευταίες ταινίες μου καλύπτουν τρία χρονικά σημεία κλειδιά της δεκαετίας στην ιστορία της χώρας και στην ιστορία της Πόλης. Το μιλένιουμ, η Ολυμπιάδα, η κρίση. Αν και στις τρεις ταινίες, τα πρόσωπα είναι σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα σκιαγραφείται η πόλη, και μέσα απ΄αυτήν μια κοινωνία. Από αυτή την άποψη, οι ταινίες μου έχουν μια πολιτική διάσταση, όχι με την τρέχουσα αλλά με μια ουσιαστικότερη έννοια.

Κάποτε νόμιζα ότι υπάρχουν πόλεις με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και πόλεις χωρίς. Μέσα από τις ταινίες και τα ταξίδια, κατάλαβα ότι το βλέμμα κάνει «κινηματογραφικές» τις πόλεις. Το σινεμά που με γοητεύει, είναι το σινεμά που κατασκεύαζει τον χώρο του. Μέσα από τις ταινίες μου με ιντριγκάρει να χαθώ στην πόλη και ταυτόχρονα να την επανεφεύρω.
Δημήτρης Αθανίτης

Ανακαλύψτε μια...Πόλη Κρυμμένη!

Πόλυ Λυκούργου, flix.gr
Η πόλη στις δουλειές του ήταν πάντα πρωταγωνίστρια. Για μία ακόμα φορά ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την κρυμμένη, άγνωστη Αθήνα, με μια βίντεο-εγκατάσταση που θα παρουσιάζει υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του. Πρεμιέρα την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου.

Η «Πόλη Κρυμμένη» είναι ένα installation project που δημιούργησε ο Δημήτρης Αθανίτης («Τρεις Μέρες Ευτυχίας») για την άγνωστη πλευρά της Αθήνας - μεγάλης πρωταγωνίστριας στις ταινίες του.

Η ιδέα θέλει να έχει στηθεί, στον εγκαταλειμμένο τρίτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στο κέντρο της πόλης, μία βίντεο-εγκατάσταση με υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του σκηνοθέτη, το οποίο παρουσιάζει την κρυμμένη, απόκοσμη Αθήνα (από τις ασπρόμαυρες πρώτες ταινίες του Αθανίτη, «Αντίο Βερολίνο» και «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», ως το σκληρό μπλε της τελευταίας, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας»).

Από την ερχόμενη Παρασκευή 13 Ιανουαρίου λοιπόν, ο Δημήτρης Αθανίτης θα μας περιμένει στο CAMP για να μας περιηγήσει σε μία ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, σε μια Πόλη Κρυμμένη.

• Χώρος: CAMP (Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά)
• Εγκαίνια: Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 20.00
• Διάρκεια: 13, 27, 28/1 & 13/2/2012, 18.00-21.00

http://flix.gr/news/anakalypste-mia-polh-krymmenh.html

Αθήνα, μια ¨Πόλη Κρυμμένη"

Ορέστης Πλακιάς, mixtape.gr

Όπως η Νέα Υόρκη έχει τον Γούντι Άλεν, το Βερολίνο τον Βίμ Βέντερς, η Ρώμη τον Ροσελίνι και τον Φελίνι, το Παρίσι τη Nouvelle Vague και το Λονδίνο τον Χίτσκοκ, έτσι και η Αθήνα έχει τους δικούς της, εναλλακτικούς, υμνητές. Αριστοτέχνες εικονοκλάστες, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες κινηματογραφιστές, ερωτευμένοι ή απλά τσιμπημένοι με την πόλη, άλλοι με περισσότερο και άλλοι με λιγότερο ταλέντο, οι Έλληνες κινηματογραφιστές που προσπάθησαν να αποτυπώσουν το μεγαλείο της πρωτεύουσας ή πειραματίστηκαν με αυτό, δεν είναι καθόλου λίγοι.

Από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον Νίκο Νικολαΐδη, τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη, τον Δημήτρη Αθανίτη και εσχάτως τις υπέροχες, εναλλακτικές απόπειρες του Ξεναγού (Ζαχαρίας Μαυροειδής) και του Tungsten (Γιώργος Γεωργόπουλος) – με εκατοντάδες άλλους να παρεμβάλλονται – η πολυεπίπεδη εικόνα της Αθήνα δεν σταματάει να μας συγκινεί και να μας εκπλήσσει, μεταμφιεσμένη άλλοτε ως επιβλητική μητρόπολη κι άλλοτε ως εναλλακτική ψωροκώσταινα.

Κάποιες από τις εκατομμύρια εκδοχές, που αποτυπώνουν την αγάπη του δημιουργού για το αστικό περιβάλλον, αναδεικνύοντας την αστική κουλτούρα μέσα από πρόσωπα γεγονότα και καταστάσεις, παρουσιάζει ένας εξ’ αυτών, των φανατικών, ένας flaneur του κέντρου, ο Δημήτρης Αθανίτης. Ο Αθανίτης είναι ένας καλλιτέχνης με μεγάλη ιστορία στην καταγραφή της ιδιαίτερης ψυχογεωγραφίας της πόλης, από εκείνους που τολμούν να δουν το γκρίζο φωτεινό μέσα απ’ το σκούρο γκρίζο και στην προκειμένη περίσταση “καταλαμβάνει” έναν υπέροχο χώρο (CAMP, Contemporary Art Meeting Point, Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά, έναντι ΕΛΤΑ), επιχειρώντας να αποκαλύψει τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά Αθήνας, με τη χρήση οπτικού υλικού από τις ταινίες του.

Από τις ασπρόμαυρες πρώτες ταινίες (Αντίο Βερολίνο, Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο), ως το σκληρό μπλε της τελευταίας (Τρεις Μέρες Ευτυχίας), εικόνες απροσδόκητες έρχονται να επανασυνθέσουν μια πόλη άγνωστη, απόκοσμη. Χώροι που αναπνέουν υπόκωφα, κινηματογραφημένοι σαν πρόσωπα. Χώροι που δεν υπάρχουν πια, χώροι που έχουν μεταμορφωθεί, χώροι που δεν μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις. Μια πόλη κρυμμένη.

Όλα αυτά, βέβαια παρουσιάζονται υπό τη μορφή βίντεο εγκατάστασης (installation), στον εγκαταλειμμένο τρίτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στο κέντρο της πόλης όπου στεγάζεται ένας από τους πιο ιδιαίτερους χώρους τέχνης. Το πρότζεκτ ονομάζεται «Πόλη Κρυμμένη» και τα εγκαίνιά του είναι προγραμματισμένα γι’ αυτή την Παρασκευή, 13 Ιανουαρίου, στις 20:00.

Διάρκεια: 13, 27, 28/1 & 13/2/2012, 18.00-21.00

http://www.mixtape.gr/athina-mia-poli-krimmeni/

Πόλη Κρυμμένη. Athens Underground. Μια εγκατάσταση του Δημήτρη Αθανίτη

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 20.00

Το CAMP παρουσιάζει την εγκατάσταση του Δημήτρη Αθανίτη, Πόλη Κρυμμένη.

Αthens Underground. Στον εγκαταλειμμένο τρίτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στο κέντρο της πόλης, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης παρουσιάζει μια άγνωστη Αθήνα σε μια βίντεο-εγκατάσταση με υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες του, όπου η πόλη έχει μια ιδιαίτερη θέση .

Από τις ασπρό-μαυρες πρώτες ταινίες (Αντίο Βερολίνο, Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο), ως το σκληρό μπλε της τελευταίας (Τρεις Μέρες Ευτυχίας), εικόνες απροσδόκητες έρχονται να επανασυνθέσουν μια πόλη άγνωστη, απόκοσμη.

Χώροι που αναπνέουν υπόκωφα, κινηματογραφημένοι σαν πρόσωπα. Χώροι που δεν υπάρχουν πια, χώροι που έχουν μεταμορφωθεί, χώροι που δεν μπορείς να αποκρυπτο-γραφήσεις. Μια πόλη κρυμμένη.

Στοχεύοντας στην ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, η Πόλη Κρυμμένη είναι μια πρωτότυπη σύνθεση, όπου ο λαβύρινθος των εικόνων διαχέεται στον λαβύρινθο του πραγματικού χώρου ανασκευάζοντας την αίσθηση της πόλης, την αίσθηση της Αθήνας.