30.5.2012
Δημήτρης Αθανίτης - Σκηνοθέτης
2ο
Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας, 25-29/5/2012
Πού πραγματοποιήθηκε φέτος το φεστιβάλ;
Το φεστιβάλ φέτος ήταν απλωμένο σε πολλά σημεία της πόλης, σε Γκάζι, Εξάρχεια, Πειραιώς, Ψυρρή, και σε αρκετούς διαφορετικούς χώρους, όπως το Φινλανδικό Ινστιτούτο, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Νixon, το Hoxton, το Μagaze, το Favorita, το Tailor made, το Kanji.
Πώς πήγε από συμμετοχές;
Έκανε ένα νέο ρεκόρ, με περισσότερες από 200 συμμετοχές και τουλάχιστον 40 πρεμιέρες. Επίσης, ενσωμάτωσε προγράμματα από άλλα φεστιβάλ, όπως τα «Κάμερα-ζιζάνιο», «art-fool video festival», κ.ά. Μιλάμε για ένα πρόγραμμα με μεγάλη γκάμα και ταινίες από αρκετές χώρες.Ποιες ξεχωρίσατε εσείς προσωπικά;
Ξεχώρισα κάποιες ταινίες μυθοπλασίας, που ομολογώ είναι η αδυναμία μου, και φυσικά το αφιέρωμα στον Νίκο Νικολαΐδη. Ξεχώρισα, όμως, και την αφίσα του φεστιβάλ, όπου βλέπουμε κάμερες να πέφτουν σαν καμικάζι πάνω στην Ακρόπολη! Τη βρήκα σαρκαστική αλλά και ουσιαστικά επίκαιρη.Τι είδους ταινίες προβλήθηκαν;
Όλα τα είδη, χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Προβλήθηκαν ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας, βίντεο-αρτ, σπουδαστικές, τα πάντα από τον χώρο της μικρού μήκους ταινίας, θα έλεγα. Μιλάμε πάντα για ψηφιακές ταινίες, που έγιναν δηλαδή με ψηφιακά μέσα. Αυτή είναι και η βασική ιδέα του φεστιβάλ. Ταινίες που από άποψη διάρκειας και μέσων παραγωγής επιτρέπουν τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία στους δημιουργούς.Τι αγαπάτε και τι αντιπαθείτε γενικά στις ταινίες μικρού μήκους;
Αγαπώ την άποψη, το στυλ και την οικονομία χρόνου. Αντιπαθώ το πομπώδες, το δήθεν και το αναμάσημα των κλισέ.Εκτός από προβολές ταινιών, τι άλλο συμπεριλάμβανε το πρόγραμμα του φεστιβάλ;
Το φεστιβάλ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα πολυσυλλεκτικό περιβάλλον, με εκθέσεις εικαστικών έργων, μια θεατρική παράσταση και μια εμφάνιση από το συγκρότημα Sold Out.Τι άλλο θα μπορούσε να προστεθεί του χρόνου;
Φαντάζομαι πάντα υπάρχουν καινούργιες ιδέες και δεν θέλω να προκαταλάβω τους οργανωτές. Μια ιδέα που μου έρχεται τώρα είναι ότι θα μπορούσαν να γίνουν προβολές σε ανοιχτούς χώρους, θερινούς κινηματογράφους, αλλά και σε απρόβλεπτα σημεία, που θα φέρουν το φεστιβάλ ακόμη πιο κοντά στην πόλη και στον κόσμο.
Οι «Τρεις μέρες ευτυχίας», τελευταία ταινία
του Δημήτρη Αθανίτη, παίζεται αυτές τις μέρες στο Los Angeles Greek Film
Festival.
Το 2ο Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου συνεχίζεται ως τις 3/6.
επιμέλεια: Δημήτρης Κυριαζής
ATHENS VOICE culture >> events
Στην καρδιά της κινηματογραφικής Μητρόπολης
Του Δημήτρη Αθανίτη
http://kemes.wordpress.com/2012/06/19
Ένα ταξίδι στη καρδιά της κινηματογραφικής μηχανής είναι εμπειρία. Πατάς το αστέρι του Μπίλι Γουάλντερ καθώς περπατάς στη Λεωφόρο Χόλυγουντ (Hollywood boulevard), ενώ η μπροστινή σου θέση στο Αιγυπτιακό θέατρο (Egyptian theatre), γράφει Μάρλεν Ντίτριχ. Στη Λεωφόρο της Δύσης (Sunset boulevard) οι ψηλοί ασθενικοί φοίνικες σαν κιονοστοιχίες γέρνουν από τον αέρα, ενώ στη Χόλιγουντ νιώθεις ότι περπατάς στον ξύλινο κεντρικό δρόμο ενός γουέστερν. Το σινεμά είναι η τέχνη της κατασκευής μύθων πάνω στην οθόνη. Αλλά και έξω από αυτήν.
Βρέθηκα στο Λος Αντζελες για να παρουσιάσω τις «Τρεις μέρες ευτυχίας» στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LA Greek FilmFestival), σε ένα πρόγραμμα που εκτός από ελληνικές, περιλάμβανε ταινίες με μια ευρύτερη σχέση η αναφορά στην Ελλάδα, όπως και ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους.
Δημήτρης Αθανίτης: Lost in Los Angeles
O ωκεανός, οι ατέλειωτες μονοκατοικίες,
οι ουρανοξύστες του κέντρου, η έρημος. Το σκηνικό είναι ήδη εκεί και
περιμένει. Ενα ταξίδι στη καρδιά της κινηματογραφικής μηχανής είναι
εμπειρία. Πατάς το αστέρι του Μπίλυ Γουάλντερ καθώς περπατάς στη
Hollywood boulevard, ενώ η μπροστινή σου θέση στο Egyptian theatre,
γράφει Μάρλεν Ντήτριχ. Στη Sunset boulevard οι ψηλοί ασθενικοί φοίνικες
σαν κιονοστοιχίες γέρνουν από τον αέρα, ενώ στη Hollywood νιώθεις ότι
περπατάς στον ξύλινο κεντρικό δρόμο ενός γουέστερν. Το σινεμά είναι η
τέχνη της κατασκευής μύθων πάνω στην οθόνη. Αλλά και έξω από αυτήν.
Ισως γι αυτό η κινηματογραφική μητρόπολη μοιάζει χάρτινη. Για να μπορούν
τα όνειρα να ταξιδεύουν ελεύθερα.
Ο Δημήτρης Αθανίτης βρέθηκε στο Λ.Α. για να παρουσιάσει τη ταινία του ‘Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στο LAGFF.
http://athensvoice.gr/article/culture/events/
-lost-los-angeles
Ο Δημήτρης Αθανίτης βρέθηκε στο Λ.Α. για να παρουσιάσει τη ταινία του ‘Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στο LAGFF.
http://athensvoice.gr/article/culture/events/
-lost-los-angeles
Στην καρδιά της κινηματογραφικής Μητρόπολης
Του Δημήτρη Αθανίτη
http://kemes.wordpress.com/2012/06/19
Ένα ταξίδι στη καρδιά της κινηματογραφικής μηχανής είναι εμπειρία. Πατάς το αστέρι του Μπίλι Γουάλντερ καθώς περπατάς στη Λεωφόρο Χόλυγουντ (Hollywood boulevard), ενώ η μπροστινή σου θέση στο Αιγυπτιακό θέατρο (Egyptian theatre), γράφει Μάρλεν Ντίτριχ. Στη Λεωφόρο της Δύσης (Sunset boulevard) οι ψηλοί ασθενικοί φοίνικες σαν κιονοστοιχίες γέρνουν από τον αέρα, ενώ στη Χόλιγουντ νιώθεις ότι περπατάς στον ξύλινο κεντρικό δρόμο ενός γουέστερν. Το σινεμά είναι η τέχνη της κατασκευής μύθων πάνω στην οθόνη. Αλλά και έξω από αυτήν.
Βρέθηκα στο Λος Αντζελες για να παρουσιάσω τις «Τρεις μέρες ευτυχίας» στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (LA Greek FilmFestival), σε ένα πρόγραμμα που εκτός από ελληνικές, περιλάμβανε ταινίες με μια ευρύτερη σχέση η αναφορά στην Ελλάδα, όπως και ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους.
