MADONNA CALLS, Αντα Ηλιοπουλου καλει Δημητρη Αθανιτη, Time Out, 9/08

-Μετά το Καμιά συμπάθεια για το διάβολο να υποθέσω πως δεν συμπαθείς και την Μαντόνα;
-Προτιμώ τον Μαίρυλιν Μάνσον ή τον Νικ Κέιβ.

-Διατηρείς πάντα τόσο μαύρο χιούμορ στις ταινίες… προς τι τόση δεικτικότητα απέναντι στη ζωή;
-Δεικτικότητα μόνο για τις ψεύτικες αξίες και το υποκριτικό τους πλασάρισμα.

-Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να αναζητήσει η Μαντόνα απ’ τον Φασμπίντερ; Είναι τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα από τόσο διαφορετικούς κόσμους…
-Μα, το μαγικό του άγγιγμα. Εκείνη ξέρει καλά ότι ένας σταρ χρειάζεται ενέσεις ζωής. Κι ένας σκηνοθέτης, τι άλλο είναι από θαυματοποιός. Όμως, έβαλα συνειδητά δύο πρόσωπα από αντίθετους κόσμους σαν πρόκληση στη λογική των διαχωρισμών και των κλισέ.

-Τελικά μπορείς να μας πεις τι είναι ακριβώς το Μαντόνα καλεί Φασμπίντερ;
-Μια ταινία πάνω στο τι κάνει μια σταρ όταν το τέλος μοιάζει να έρχεται αναπόφευκτο. Και ταυτόχρονα μια ταινία πάνω στις ψευδαισθήσεις του ποιον θεωρούμε σταρ.

-Πιστεύεις πως ο ρεαλισμός καταντά απίστευτος τελικά αντί να αποκαλείται απλά κυνικός;
-Βαφτίζει κανείς «κυνισμό» τις όψεις της πραγματικότητας που δεν θέλει να δει.

-Πώς προέκυψε αυτή η ταινία ενώ ετοίμαζες το 3 Μέρες Ευτυχίας;
-Καθώς έγραφα τις 3 Μέρες Ευτυχίας ξεκίνησα τα γυρίσματα της Μαντόνας. Μ’ αρέσει να δουλεύω παράλληλα δύο σχέδια. Υπήρχε, βέβαια, κάτι κοινό.

-Και οι δύο ταινίες αναφέρονται σε γυναίκες; Τόσο πολύ τις αγαπάς ή όλες κρύβουν για σένα έναν απροσδόκητο μύθο που αξίζει να οικειοποιηθούμε;
-Φυσικά τις αγαπώ πολύ. Και αυτόν τον απροσδόκητο μύθο που λες, προσπαθώ να βγάλω στις ηρωίδες μου. Όχι για να τον οικειοποιηθούμε, αλλά για να τον γευτούμε. Φυσικά σαν σινεμά. Αν και για μένα σινεμά και ζωή είναι ένα.

-Θίγεις το θέμα των ατζέντηδων… τελικά αυτοί δημιουργούν το σταρ σύστεμ;
-Οι ατζέντηδες είναι μέρος ενός ευρύτερου μηχανισμού. Όμως, πρέπει να παραδεχτούμε, ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάποια πρότυπα, κάποια «τέλεια» πρόσωπα, για να προβάλει τον εαυτό του και τις επιθυμίες του. Αυτή την ανάγκη εκμεταλλεύεται το σταρ σύστεμ.

-Κατ’ επέκταση μήπως όλα κατά κάποιον τρόπο πατρονάρουν και τη δική μας ζωή σε σημείο να μην ξέρουμε πόσο φαντασιώνουμε την ίδια τη ζωή μας και πόσο τη ζούμε πραγματικά;
-Αυτό είναι σίγουρο ότι συμβαίνει. Κι όταν φτάνεις να ζεις έχοντας τους σταρ σαν σημείο αναφοράς, κι όχι τους ανθρώπους γύρω σου, είσαι στη φαντασίωση, μακρυά από το «παιχνίδι» της πραγματικής ζωής.